رأيى فى الحُب

الحُب دا حاجة غريبة قوى ... حاجة جميلة .. مينفعش نوصفها لأننا مش حنلاقى كلام و مينفعش نشرحه علميا لأننا مش حنقدر نفهمة من كُل الجوانب ... و هو إيه اللى جوا قلب أُمى رغم كُل اللى بعمله فيها غير حُب ... و إيه اللى يصبر أبويا و يخليه حارم نفسه من حاجات كتير عشانى أنا و إخواتى غير الحُب .. و إيه اللى بيسهرنا طول الليل فى الشِتا نذاكر و نتعب غير حُبنا لأهالينا عشان عايزين نرضيهُم و حُبنا لأحلامنا اللى نفسنا نحققها ... و إيه اللى يخلينى أسلف أُختى اللى مبترجعليش الفلوس و أقعُد مفلسة لأخر الشهر غير حُبى ليها ... و إيه الى يخلى بنت جميلة تستغنى عن إنها تلبِس فُستان الفرح غير عشان إنها مش قادرة تُصبر على بُعد حبيبها فيكتبوا الكِتاب و تروح على بيتها و هى أسعد من بنت إتعملها أكبر فرح فى البلد بس إتجوزت واحد مبتحبوش .. و فى نظرى الحُب ده مرض .. و مش مُعدى للأسف .. مرض لإنك مُمكن تشوف حد لاول مرة و إنت متعرفش عنه أى حاجة و تحبه عشان كُل واحد ليه فرمونز بيفرزها مُخ اللى قُدامه بيستقبلها و يا إما يحِبه و يا إما يكرهه .. و يا سعدهم و يا شقائهم اللى يحبوا بالطريقة دى ... الحُب بالطريقة دى بيبقى مش مبنى على أساس الإعجاب بأى حاجة فى اللى قُدامى مُجرد إنى بشوف اللى قُدامى و كيميتى بتتظبط على كده .. مع الوقت مُمكن يكتشفوا إنهم كشخصيات مينفعوش لبعض ممكن يكرهوا شخصيات بعض و يلعنوا اليوم اللى شافوا فيه بعض بس بيفضلوا يحبوا بعض و مهما عملوا فى بعض عُمر ما حُبهم بيموت ... فى حُب تانى بقى دا عالهادى و الراسى و أعتقد إنه كعلاقة بيبقى أنجح .. لإنك بتحب اللى قُدامك على حَسب شخصيته تصرفاته سلوكه .. و بينمو مع الوقت و بيكبر و ده بيبقى أسهل فى إن الطرفين يحسوا بيه فى نفس الوقت ... بس ممكن مع الوقت لو الشخص اللى قُدامك إتغير الحُب يبتدى يقل و يضعف و يختفى .. و مدام الحُب إختفى أو إتوجد لُه سبب يبقى عُمره ما كان حُب ..
دا رأيي المتواضع جدا فى الحُب نتيجة كلام عِلمى قريته و نتيجه تفكير و دراسة تجارب من حولى